Olympische Spelen

Ha mensen!

Alweer een verslagje uit het, niet zo heel koude, Canada. Nadat we Golden (Kicking Horse) hadden verlaten zijn we dwars door BC (staat voor: Bring Cash)richting Mission gereden. In Mission (60 km oost van Vancouver) wonen 2 nichtjes van mijn vader. De nichtjes zijn overigens ook zo rond de 70 jaar oud maar het waren nichtjes toen mijn vader ook nog een ventje was en zij naar Canada emigreerden. Via de mail contact gezocht met Kitty (nu Cathy) en uiteindelijk richting Ditty (nu Dorothy) gereden. Mission zelf is een stadje van niets, gebouwd op een rivieroever. We vonden de stulp van tante Dorothy vrij snel in een buitenwijk van Mission. Eigenlijk was het midden in het bos daar. Best heel mooi. Toen we het terrein (het is groooot!) opreden stonden daar pak-em-beet 15 auto's (of wat er nog van over was). Met het druilerige weer erbij en het gevoel dat er ieder moment een hond in je kuiten kon hangen belde ik aan terwijl Deb nog in de auto zat en de motor nog liep...
We zaten goed! De chinees was langsgeweest en we konden zo aanschuiven terwijl de (achter)nicht en -neven gebeld werden om ons te komen bekijken. Het zijn er 8, de meeste met vrouw, waarvan we er uiteindelijk 7 gesproken en gezien hebben. Later op de avond kwam achternicht Cathy langs bij wie we konden slapen. Haar huis was, in tegenstelling tot het huis van haar moeder, bijna ziekelijk schoon en ingericht als een museum. Overal stonden spulletjes (beeldjes, poppen, servies) keurig tentoongesteld in goed afgestofte vitrinekasten. Het huis lag mooi op de heuvel met uitzicht of de rivier. Na hier 2 nachtjes doorgebracht te hebben zijn we 's ochtends naar Vancouver gereden.
De rit was een eitje, het was niet zo heel erg druk. We reden zo naar het hostel in het centrum toe en er waren zelfs 2 parkeerplekken, jippie!
De rest van de dag was gevuld met het halen van de kaarten bij het Holland Heineken House en het weer terugreizen naar het centrum om vanuit daar te reizen naar Cypress voor ons 1e event. We hoorden dat het erg druk was en werden geadviseerd om ergens anders een bus te pakken. Braaf als we zijn deden we dat dus. Dat betekende uiteindelijk wel dat we er 3,5 uur over gedaan hebben en iets te laat aankwamen. De aerials zelf waren indrukwekkend. Ze worden echt afgeschoten en draaien zo ontzettend snel! De Canadezen deden het niet zo goed en Bella Rus (wit rusland?) won hun allereerste gouden plak. De terugreis was niet iets curieuzer. We eindigden op een parkeerplaats waarvandaan geen vervoer richting het centrum was geregeld, top! Toen maar een taxi gepakt (gelukkig reed die nog wel langs).
De volgende dag stond shorttrack op het programma. We hadden inmiddels geleerd dat het wel handig was om iets eerder aanwezig te zijn. Zo zaten we 2 uur vantevoren in het stadion, krantje erbij, koffietje, je weet toch. Omdat er nog 2 Nederlanders meededen de oranje outfit uit de motteballen gehaald (zie foto's). De Nederlanders werden er in de halve (kwart?) finales afgereden. Ik wist niet dat Canada een shorttracknatie van formaat was maar deze avond haalden ze weer 2 gouden plakken op. Met name de relay was superspannend en spectaculair. Terwijl wij al rustig richting de uitgang liepen kwamen we nog een stel NL'ers tegen die hetzelfde deden. Ze vertelden dat ze snel naar het HHH wilden om de gouden plak van Nicolien (alpine snowboarden) te vieren. Dat leek ons ook wel leuk dus we liepen mee. 45 dollar armer stonden we in het HHH. Omdat de rijen voor alles wat we nodig hadden (garderobe, bier en muntjes) te lang waren zijn we op tijd weer naar Downtown Van gegaan. Ons laatste event was de achtervolging. We wisten inmiddels dat Sven en zijn kameraden het niet gered hadden en dat de dames er ook uit lagen. Schaatsen kijken blijft indrukwekkend. Het lijkt wel alsof ze over het ijs vliegen (je hoort bijna geen geluid). Met name de zege van Duitsland bij de dames was bijzonder vanwege de glijfinish van Annie Friesinger.
's Avonds hebben we gefeest in het HHH en kwamen we zowaar een vriendin van Deb tegen.
Dé dag voor Canada was natuurlijk de finale Hockey tegen de VS. Toen de golden goal viel was het één groot gekkenhuis op straat. Wij (gepokt en gemazeld als we zijn) vonden het nogal een tam feestje (geen muziek, geen bier, geen dronken mensen) maar dit was heel wat voor Canadezen. Zelfs de politie gaf high-fives, poeh! Terugkijkend op de games vond ik het vooral mooi om te zien hoeveel het betekende voor de Canadezen. Het heeft ze heel erg trots gemaakt en ze hadden echt een kater na afloop. Inmiddels gaan de dingen weer gewoon hun gangetje hier. Aan de paralympics wordt niet zo heel veel aandacht besteed maar dat duurt ook nog een week. We gaan kijken in Whistler (downhill), dus dat wordt leuk. Dat was 'em dan weer. L.