Nelson, BC

Ha mensen!

Even een kort verslag van alweer een week. Eigenlijk zijn we pas 2 weken in Canada maar het voelt als een maand. Zoals Deb al schreef is Nelson een reterelaxed stadje, vooral doordat iedereen hier nogal van wiet houdt... We zijn hier terechtgekomen door een tip van Bas, een vriend van mij. Eenmaal hier aangekomen bleek onze reservering niet te kloppen dus we konden meteen door naar een ander hostel. Leuk dat internet! Eenmaal aangekomen in the White House maar meteen gebeld met het catskibedrijf en we konden voor standbyprijzen een dagje mee! Aangezien Deb d'r nek weer vast zat hebben we 2 't 2 dagen rustig aangedaan en zijn we naar de hotsprings gereden, 20 km verderop. Beetje badderen in 40 graden water doet je al snel goed. Nadat onze handjes ongeveer net zoveel rimpels hadden als ik rond mijn ogen heb zijn we er maar uitgegaan. Het skigebied hier is ook vrij klein maar het is beroemd om de backcountrymogelijkheden. Toevallig konden we 2 paar sneeuwschoenen lenen dus hebben we (ook om geld te besparen) 2 tochten gelopen om daarna per snowboard weer af te dalen. Het was echt superleuk om te doen. Je kunt in dit gedeelte van Canada veel steiler terrein rijden (ski/snowboard) dan bij ons in Europa. De sneeuw is anders waardoor het lawinegevaar lager is bij een gelijke hellingshoek. Zo reden wij dus ruim 50 graden op onze boardjes! Inmiddels was het zondag en op maandag zouden we gaan catskiën met Trevor in het wildhorse gebied. Om 6.30 ging de wekker, 7 uur in de Ford en om half 8 waren we ter plekke. Om 8 uur hadden we de papieren geregeld en reden we in colonne 4 km over een sneeuwweg de bergen in. De Ford deed 't weer goed, met Campie hadden we 't niet gered. Na 4 km de auto weggezet, schoenen aan met sneeuwscooters nog 30 minuten naar boven voordat daar de cat (pistebully) klaar stond. Inmiddels al veel maagdelijke hellingen gezien dus dat zou wel goed komen... Nog een half uur verder (oefenen met lawinepiepers) en dan eindelijk omhoog het gebied in. Het is wel gezellig zo met z'n allen (12) achterop de cat, verwarming aan, drinken en eten erbij. Dan de 1e run. Steil begin door het bos. Deb en ik doen bokje over, de sneeuw is echt heerlijk, kniediep, je glijdt er lekker makkelijk doorheen. Het wordt steeds minder steil en uiteindelijk lokt de gids met een geluidje iedereen het bos uit. Nog een stukkie open veld doorscheuren en iedereen staat met een grote grijns weer bij de cat. In de groep zitten ook 6 amerikanen (inderdaad, de meeste groot en dik) die er iets meer moeite mee hebben. Het zweet druipt er na de 1e run al vanaf terwijl wij het nog koud hebben van de trip hiernaartoe. Zo maken we nog 2 runs door het bos waarna we iets langer in de cat zitten. We hiken nog een stukje een graat op en daarna begint de mooiste afdaling van vandaag. Grote kom, diepe poeder en geen bomen... Waar anderen 20 bochten maken scheurt Deb in 4 bochten naar beneden. Zelf doe ik het in 3 maar ik had moeite de bocht te houden. In het vervolg van de run schiet een ski de poeder in en duik ik met mach 3 de poeder in. Terwij ik opsta heb ik alleen het handvat van mijn skistok nog in mijn hand! Na 7 runs zitten we weer in de cat en zit deze superdag er al weer op. Op naar Ymir, we we 3 dagen daarvoor al in een hotel hadden gezeten (het hostel in Nelson was vol). Dit hostel wordt gerund door een excentrieke Duitser van 80 die het helemaal vol heeft gehangen met schilderijen, erg grappig! Er wordt eindelijk sneeuw voorspeld voor de komende 3 dagen dus we blijven nog even in Nelson. Wordt vervolgd.....